ประณาม ๒ หมายถึง ก. กล่าวร้ายให้เขาเสียหาย เช่น ถูกประณามว่าเป็นคนโกง;ขับไล่. (ส. ปฺรณาม; ป. ปณาม).
น. การตั้งความปรารถนา. (ส. ปฺรณิธาน; ป. ปณิธาน).
น. การตั้งความปรารถนา. (ส. ปฺรณิธิ; ป. ปณิธิ).
ว. ละเอียดลออ, เรียบร้อยงดงาม, เช่น ฝีมือประณีต ทําอย่างประณีต, ที่ปรุงอย่างสุดฝีมือด้วยของดี ๆ เช่น ปรุงอาหารอันประณีต. (ส. ปฺรณีต; ป. ปณีต).
[ปฺระนุด] ก. บรรเทา, ระงับ. (ส. ปฺรณุท; ป. ปนุท).
น. ชื่อโรคผิวหนังจําพวกหนึ่ง ทําให้คันเป็นต้น ตามตําราแพทย์แผนโบราณว่ามีหลายชนิด เช่น ประดงเลือด ประดงลม.
ดู กระโดงแดง.
ว. เก่า. (ส. ปฺรตน).